Notariusz, kanonik warszawski
Marcin Nasierowski był księdzem kanonikiem warszawskim oraz sprawował urząd notariusza. Był jednym z wykonawców testamentu Macieja z Różana (ok. 1420-1467), który sprawował urząd kanclerza księcia mazowieckiego Bolesława IV.
Mikołaj z Błonia, doktor dekretów, lecz niepiastujący żadnego urzędu dworskiego u Bolesława IV, a poprzedzający najwyższych świeckich urzędników księstwa, który otwiera listę świadków na tym dokumencie, reprezentował księżną. Jak wynika z wystawianych przez nią dokumentów, otaczała się osobami duchownymi i wykształconymi. Jej notariuszem był Marcin Nasierowski, kanonik warszawski.[1]
Maciej [z Różana] zmarł w r. 1467. Egzekutorami jego testamentu byli dwaj kanonicy warszawscy: Paweł Gołębiowski i Marcin Nasierowski.[2]
Honorabili domino Martino Nasyrowsky, canonico Warschouiensi 1469.[3]
Za Bartoszewiczem, który opisuje kościół św. Anny Bernardynów na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, dowiadujemy się, że książęta mazowieccy nadali Nasierowskiemu grunty. Bernardyni następnie nabyli te grunty od kolegijaty w zamian za inne dobra ziemskie i rozszerzyli dzięki temu własny cmentarz w roku 1596.[4]
Źródło:
[1] Suchodolska Ewa, Funkcja i rola kancelarii na dworze książąt mazowieckich w XIV i 1. połowie XV wieku, Kronika Zamkowa 1-2/49-50, s.7-28, 2005 (s.17)
[2] Gazeta Lokalna Miasta i Gminy Różan „Świerszcz Różański”
[3] Źródła do dziejów Zamku Warszawskiego z lat 1313-1549. Wyd. A. Wolff. Rocznik Warszawski XV. Archiwum Państwowe Miasta Stołecznego Warszawy i Województwa Warszawskiego. Warszawa 1979, s.7-87 w:Słownik staropolskich nazw osobowych, pod red. W. Taszyckiego, Tom VII, Suplement opracowany w Zakładzie Onomastyki Polskiej pod kier. M. Malec, Zeszyt I (A-J), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław 1984
[4] „Kościoły warszawskie rzymsko-katolickie: opisane pod względem historycznym przez Juljana Bartoszewicza. wizerunki kościołów i celniejsze w nich nagrobki rytował na drzewie Michał Starkman.”, wyd. Drukarnia S. Orgelbranda, Warszawa, 1855 (s. 90)
